Thuiskomen

De ruimte sluit zich weer als een jas om me heen zegt hij.

Eigenlijk wil hij nooit weg, het liefst in zijn 'jas' blijven, zijn eigen ruimte.

Maar ik krijg hem mee, naar buiten, op vakantie, reizend.

Ik geniet dan, ook samen met hem hoor, van de natuur, de bergen en dalen, de nieuwe mensen, de zingende taal, het anders-zijn, de nieuwe blik en de ruimte...

Als we dan thuiskomen, soms snakkend naar onze eigen omgeving, trekt hij zijn 'jas' aan, zijn ruimte sluit zich om hem heen
en ik?

Ik loop wat verdwaasd rond door mijn huis, ruim op, de ervaringen zitten nog in mijn cellen en alles reset zich.

Ik kijk opnieuw, zie spullen die ik oppak om weg te doen.
Na de was en alles op zijn plek te hebben gezet, zie ik mijn kledingkast, waar dan onmiddellijk een en ander uitgaat.
Langzaam sluit zich mijn huis weer om mij heen.

Het ritme hersteld zich, ik eet weer waar ik helemaal zelf voor kies, de plantjes in de tuin en balkons herkennen me weer en begroeten me, ik ben weer thuis.

Neem ik mezelf dan niet mee?
Ben ik dan niet thuis bij mezelf?

Het lijkt een paradox…

Thuis komen als je weg ben geweest.
Zien en ervaren wat thuis is als je de weg even, of langer,  kwijt was.
Een thuis maken van je huis als je kan landen in jezelf.

Ik loop rond en ervaar.
Mijn cellen prikkelen me, een onzichtbare kracht drijft me, ervaart me,

Een helpende en helende kracht brengt me elke keer weer thuis in mijn lichaam.

Ik ben niet meer elders, ik ben hier
In mijzelf,
Ik neem mij mee

Ook als ik op reis ben, neem ik mij mee…

En elke keer weer
Vind ik mijzelf thuis..

Dit gedichtje schreef ik vele jaren geleden en het is nog steeds actueel,

Het is de kern van mijn werk:

Rust uit in je Zelf

Kom los van alle verwarring

rumoer en gestapel,

Rust uit in de Liefde

En kom thuis

Ik vroeg verschillende mensen hoe zij over thuiskomen dachten...

In het filmpje kun je het terugvinden....