Op wiens schouders ik sta

Ze is dood. Ze verdween langzaam aan. Verschrompelde tot er geen adem meer uit kwam.
Mijn eerste schoonmoeder.

Dit, samen met twee andere gebeurtenissen, bracht me bij de vraag van de week:
Op wiens schouders sta jij?

Een:
Ik keek naar unsere Mütter, unsere Väter en realiseerde me de geschiedenis waar we uit voortkomen, de geschiedenis vol splitsing en scheiding en daarin het geweten dat erdoorheen sijpelt als onderscheidingsvermogen.

Twee:
Ik was met mijn zussen een week weg. Ik ben de oudste en heb geen kinderen. Zij komen na mij en staan op mijn schouders, zoals ik op die van mijn ouders, degenen die mij voorgingen.
Verantwoording ervaren voor dat wat na mij komt.

Ik draag zorg voor mijn fundament, zodat zij die na mij komen stevigheid ervaren.
Overnemen van verantwoording hoort daar niet bij, wel zorgen dat mijn geest helder blijft en alles wat in de weg zit weg kan.
Oude verhalen die geen dienst meer doen. Zo droomde ik van een oud Trabantje dat door de ijzervreter werd meegenomen en opgegeten.
Klaar, doet geen dienst meer.

Op wiens schouders sta ik?
Ik sta op de schouders van degenen die mij dit leerden. Mijn leraren op de middelbare school die me leerden autonoom te zijn. Op het HBO, filosofie, anders leren kijken, concepten verbinden en er dus altijd van buiten naar te kijken, de overeenkomsten te zien en de verschillen.
Ik leerde toepassen wat ik weet, leerde risico te nemen door te doen, door mensen die mij vertrouwden en het me lieten doen in mijn stageplekken en mijn eerste baan.

Ik leerde van collega’s, van therapeuten, trainers en coaches. Van hen die mij voorgingen op het pad van niet-weten. Grote leraren, zoals Lao Tse, Shri Nisargadatta, Krishnamurti, en leraren zoals Hans Korteweg en Jaap Voigt.

Nu sta ik op de schouders van mijn huidige leraren, collega’s en partner die me leren dat in de toekomst en in de ruimte alles er al is. Het enige is dat we leren erop af te stemmen. Dat we leren kiezen voor die Open Ruimte en dat ik daarin Mijn Eigen Pad blijf lopen, mijn keuze, mijn richting, dat waar ik voor bestemd ben blijf volgen.

Ik ben zelf een leraar, een coach. Ik begeleid mensen, teams en organisaties. Ik sta op schouders en anderen staan op die van mij. Ik zorg dat mijn fundament stevig blijft. Dat is het belangrijkste. Zo kan ieder die na mij komt weer fundament zijn voor wie na hen komen.

Zorg voor je eigen fundament en je draagt de ander…

Zomaar, door er alleen maar te ZIJN.