Lummelen

Ik was afgelopen dagen in een park met allemaal huisjes. Met mijn familie.

Als er iets is wat we met elkaar kunnen als familie is samen lummelen. We eten wat en praten met elkaar. Een wandelingetje, een fietstocht. Samen kletsen met pelpinda's.

Je kunt er van alles van vinden en dat doen we natuurlijk allemaal ook wel... maar wat er echt kan is lummelen.

Omdat het familie is zijn we er allemaal, zomaar. Ieder is wie hij of zij is. Alle kinderpatronen kunnen terugkomen, maar als je dat weet, kun je erom glimlachen en dan is er de tijd om zomaar te zijn met elkaar.

Het lijkt op wat in het artikel in het NRC staat. Er zomaar kunnen zijn, zonder dat er iets moet, vrije tijd.

Gesprekken om-niet. Een spelletje, broodjes halen, kinderzwembadje.

Een vader zien, samen met zijn zoon, en ze lopen hetzelfde. Dat opmerken met weer die glimlach.

Meer is er eigenlijk niet over te zeggen, behalve dan dat het ontspant als het mag dat je niets hoeft, iedereen mag zijn wie hij of zij is en vooral als je jezelf toestemming geeft dat je er Zomaar mag Zijn zoals je bent.

Geinspireerd door de vraag van de week