Laat je jouw licht ook onder de korenmaat schijnen?

In mijn voorgaande mei-blog stelde ik vast, dat we de van oorsprong Calvinistische volksuitspraak ‘Doe maar gewoon dan doe je al gek genoeg’ goedbedoeld van onze opvoeders en leraren hebben meegekregen. Indertijd, niet wetend wat de uitwerking dat deze aanname later op ons welbevinden zou zijn, geloofden we er grif in met alle gevolgen van dien. Die tijd volgens mij, is nu definitief voorbij. Om deze collectieve vergissing definitief te herstellen, doe ik onderstaand een suggestie om ons een nieuwe, méér vruchtbare affirmatie eigen te maken.

Wat is ‘gewoon doen’ eigenlijk?
De Engelse psychoanalyticus Adam Phillips stelt vast in zijn boek ‘Going Sane’ (ISBN: 0007155360), dat we ons al heel lang overmatig met de pathologische kant van het menselijke gedrag bezighouden. We zijn zó door gekte, geestesziekte en andere psychische stoornissen geobsedeerd, dat we de andere kant, onze geestelijke gezondheid, onze uniciteit en ons nog nauwelijks aangesproken eigen vermogen, systematisch onderbelichten. We kennen er zelfs geen definitie voor en in een poging om dit vermogen zo treffend mogelijk te verwoorden, komen we niet verder dan een soort ‘tevredenheid’. En ook hier kunnen we onszelf de vraag stellen; hoe tevreden en gelukkig zijn we eigenlijk?

Is het niet vrijwel onmogelijk, wanneer we een ‘veel te gewoon’ deel van onszelf met de wereld om ons heen delen - een fractie van waar we werkelijk voor bedoeld en toe in staat zijn - om daarmee tevreden te zijn? We kennen slechts een soort 'zuinig meedoen’, omdat we dat van huis uit zo geleerd en voorgeschoteld hebben gekregen. We weten niet eens wat gewoon of normaal doen eigenlijk is. Daar komen we immers niet aan toe, omdat we toch al gek genoeg doen, nietwaar? 

Met een dergelijke ingehouden en veel te kleine scoop menen we veilig en zonder problemen bij de ander of op de samenleving aan te sluiten en niet geïsoleerd te raken. Maar de vrees om buitengesloten of eenzaam te worden, is ongegrond. Integendeel. Omdat we zo gruwelijk ‘gewoon’ en zogenaamd ‘bescheiden’ doen, worden we grijze en kleurloze muizen en dreigen we júist ongelukkig te worden. We laten ons licht ongemerkt onder de korenmaat schijnen!

Het nog ongekende eigen vermogen
Laten we echter niet vergeten naar welbevinden op zoek te zijn. We willen immers zien te achterhalen, waarom we zo vaak ongenoegen, conflicten en problemen over onszelf afroepen. 

Trouwens, wat heeft latente vermogen daarmee te maken en wie zegt dat we daar gelukkiger van worden? Wat moeten we ons voorstellen bij een mogelijke meerwaarde tussen eigen vermogen en geluk?
We voelen ons nooit echt gelukkig of tevreden - om van verbinding of samenvallen nog maar te zwijgen - als we het spel gedeeltelijk spelen en ons vermogen gefragmenteerd en zuinig inzetten. Wat bedoel ik daarmee en wat zijn dat voor fragmenten?

De Werkplaats voor de Geest
Wanneer we bij het spel dat we samen dagelijks opvoeren, vooral de materiële buitenkant betrekken, kan wat en wie we werkelijk zijn en over welke unieke talenten en kwaliteiten we feitelijk beschikken, er nooit helemaal uitkomen. Onze uiterst levendige en intelligente binnenkant ‘de Werkplaats voor de geest’ zoals wij dat graag noemen - en zeker dat deel in ons dat stil, bezield en gepassioneerd toekijkt op wat we zoal doen, speelt dan niet of nauwelijks mee. Die hebben we immers - en natuurlijk zonder opzet - een minimale en te verwaarloze bijrol gegeven!

De vraag of we daar gelukkig van worden en er meerwaarde mee creëren, is dan niet meer zo moeilijk te beantwoorden. Hoe kunnen we ons nou gelukkig of tevreden voelen, als we bol staan van vermogen en het slechts met mondjesmaat inzetten of uitdelen. Wie leeft er nou als een zwerver, terwijl hij in werkelijkheid schatrijk is?

Een nieuwe aan deze tijd aangepaste affirmatie
Wordt het niet hoog tijd om de aanname die we destijds klakkeloos van onze ouders en leraren hebben overgenomen, te herwaarderen? Zijn we er niet aan toe om eindelijk onze werkelijke statuur te leren kennen? Geeft dat niet veel méér voldoening en worden we er niet gelukkiger van, als we ons eigen vermogen méér in het licht durven zetten?

Wat te denken van de veel uitdagender en aan deze tijd aangepaste affirmatie:

Durf bijzonder te zijn,
dan doe je al gewoon genoeg!