Kwetsbaarheid, op het scherpst van de snede

Ik sta voor een zwart hek. 

Achter me een landschap, met 

laaghangende wolken, voor me

licht. In de verte bergen…meanderende riviertjes.

Ze vraagt me om het hek als energie te zien. Het is alleen maar energie.

Ik ervaar het hek als energie en voel de neiging erin te gaan staan. Ik doe een stap vooruit en sta in de energie van het hek.

Ik voel me stevig en gefundeerd. Krachtig. Gek genoeg krijg ik een glimlach op mijn gezicht.

De fundatie is een gevoel dat mijn hele lichaam doortrekt. 

Ik stap verder. Ik sta in het landschap voor me. De zon schijnt laag over  en door me heen. 

Ik draai me om en de schoonheid van het lichtspel van de donkere wolken en de lage zon, over het landschap overrompeld me. Het hek is een statement als ik terug kijk.

Omdat ik eromheen kan lopen, terug en weer opnieuw kijk, zie ik het hek, dat ik eerder als een belemmering ervoer, nu als een onderdeel van het grote geheel, het landschap.

Deze visualisatie was onderdeel van mijn coachgesprek afgelopen week.

Ik kwam met de vraag over mijn situatie.

Ik vertelde haar: 

Ik hou me op. 

Ik vertel een verhaal waarin ik zeg dat het goed met me gaat.

Ja, zeg ik dan… we hebben wel minder klanten als vroeger, maar eigenlijk -eerlijk gezegd dus - komt me dat wel goed uit.

Dat zeg ik.

Want ik verdom het om te vertellen dat ik er vreselijk van baal.

Dat het me pijn doet als ik mooie dingen stuur, er nauwelijks respons komt.

dat, als we een open inschrijving doen, er weinig mensen op reageren. 

Ik vind het lastig, om niet met prijzen te sjoemelen en zo mezelf en ons in de uitverkoop te doen.

Ik vind het een hele uitdaging om het zo maar te zeggen, dat als een traject klaar is, en er geen nieuw traject, geen nieuwe klant is, in de up-energie te blijven. 

Ik ga vergelijken, mijn energie gaat naar anderen, die het mogelijk wel allemaal goed gaat, of ik kijk waar het bij hen ook niet lukt en dan kost het me echt moeite weer bij mezelf thuis te komen.

Dat is hoe het echt gaat. Dat is wat er gebeurt in mij..

Zucht…

Wat ik het liefste doe is werken met mensen. Hen coachen en helpen om bij hun eigen kracht en potentie te zijn.

Ik ben dol op het werken met groepen en in die groepen de dynamiek en vitaliteit aanspreken die er al is.

Mijn handen jeuken als ik hoor dat er ontwikkelingstrajecten zijn in organisaties en als ik in gesprek ben, wil ik bijdragen, meedenken, mijn ervaring geven en helpen om die kracht die er al is te mobiliseren!

En toch… het gebeurt niet vaak, veel minder vaak als een tijd geleden.

Intussen investeer ik in het ontwikkelen van mijn vermogen.

Mijn intuïtie en het werken met mijn verbeeldingskracht krijgt een boost…Dat wil ik inzetten!

Ik vroeg me af…wat is voor mij op het scherpst van de snede? Waarin durf ik tot het randje te gaan?

In het gesprek nam ze me mee naar het landschap in mijn lichaam, de visualisatie over het hek komt tevoorschijn.

Ik zie het zwarte hek op een pad.

Als ik ernaar kijk, blijk ik eromheen te kunnen lopen. 

Aan de ene kant gewoon en aan de andere kant door zo'n drassig watertje waarboven  de libellen vliegen en de zon in het water twinkelt.

Als ik terug in mijn uitgangspositie, vanachter het hek, de wereld opnieuw inkijk, is er alleen maar ruimte.

Grote ruimte waarin het pad met het hek weliswaar aanwezig zijn, maar waarin ik alle ruimte ervaar om te bewegen.

Mijn zware gevoel van onbekwaamheid en het gevoel van verlies transformeert in deze Transformational Presence coachingssessie naar het innemen van ruimte.

Een totaal andere perceptie.

Dat neem ik mee in mijn komende weken. Het lage zonlicht, het hek als verschijning in de ruimte in plaats van een blokkade op mijn pad.

De natuur als hulp en de innerlijke kracht om te dragen wat me toevalt.

Mijn scherpst van de snede is te verblijven in de energie die ' het hek' me biedt.

Niet meer en niet minder...