Krom en Recht en wat ertussen zit

Ze pakte een bloem uit de vaas, 

heel voorzichtig. 

De bloem was al oud en krom en aan het vergaan.
Zo mooi…zei ze, zo mooi kan krom zijn.
En als ik dan aan het ene eind van de lijn sta, krom, verlang ik naar het andere eind van de lijn,
waar ik recht sta.

Ze nam de lange rechte gladiool uit de vaas, ook al zo teder en zei:

‘Zo recht kan ik tegenwoordig staan’.

Juist omdat ze van het kromme is gaan houden kon het rechte in haar opstaan.

Van binnenuit, omdat het nieuwe pad in haar hersens haar vertelde dat liefde voor het ‘kromme’ mag!

Ze kon het zien omdat ze op het derde punt ging staan,
de punt van de driehoek waarin je de twee polen kan overzien!

Hoe vaak zetten we niet ons

verlangen

tegenover
dat wat 'vast' zit in ons,

Had ik maar geld,
geloofde ik maar in mijzelf,
als ik nu eens van mezelf kon houden,
als ik nu eens succes zou hebben,
als ik nu maar een gezond lichaam had…

Het is de kant in ons die we ‘vastzitten’ noemen.

Aan precies de andere kant van de lijn plaatsen we
Rijkdom, zelfvertrouwen, van mezelf houden, succes, gezondheid…

Het is de kant die we 'geluk' zijn gaan noemen.

We lopen op die lijn tussen de polen,
als een schuifje, willen het ene en niet het andere

En toch komt het andere steeds weer terug

‘Zolang je het zelf geworpene vangt, is alles
 handigheid en van een te verwaarlozen nut -
 pas wanneer je plotseling vanger wordt van de bal
 die een eeuwige medespeelster
 je toewierp, recht op je af, in een precies
 gerichte baan, in een van die bogen
 uit God’s grote bruggen-bouw:
 pas dan is vangen-kunnen een vermogen,-
 niet van jou, van een wereld.’

uit nagelaten gedichten van R.M. Rilke

Tot we van de polen afstappen
En gaan kijken naar beide zijden en

Zien

Beide kanten horen bij mij..

De schoonheid van het incomplete ben ik en
zij en hij en het…

En

Hoe krommer, hoe rechter..

Als ik ertussen sta en kijk en ervaar en luister

Ben ik beide
Helemaal!

Dat noemen we een paradoxale levenshouding.

'De worp valt je niet meer licht, hij valt je niet meer zwaar
uit je handen treedt de meteoor en raast door zijn ruimten '

uit nagelaten gedichten van R.M. Rilke

Speel  er trouwens zelf maar mee.

Stel vast waar je in vastzit, geef het een naam en geef het een plaats in de kamer.
Ga er helemaal in staan en ervaar het in je buik, hart en hoofd.

Ga dan naar een plek precies tegenover deze plek, alsof er een denkbeeldige lijn is en ervaar helemaal hoe het daar is,
wat ervaar je in je buik, je hart en wat zegt je hoofd.

Dan ga je naar het neutrale punt, alsof je in de top van de driehoek staat tussen de beide polen in en je kijkt en overziet beide.

Vanuit deze plek ga je terug en ervaar opnieuw beide polen en als een schuif zoek je de plaats waar je nu bent.


Dan ga je opnieuw naar de neutrale plek tussen de twee polen in staan en op die plek vraag je aan jezelf:

Wie kies ik om te zijn?

Je laat het antwoord opkomen in je hoofd en toetst het aan de intelligentie in je buik en in je hart.
Je houdt beide handen voor je alsof de twee polen op je handen liggen.
Ervaar wat dit met jou doet en welke wijsheid zich ontvouwt…

Geïnspireerd door de drie dagen die we doorbrachten met de groep die al 7 jaar het Springlevend Vermogen aanwakkert en ontdekt.
Alan Seale en Transformational Presence  leert me dat intuitie en het mysterie bij elkaar horen en de Wet van het Octaaf en Robert Rosenboom, helpen mij mijn basis te vertrouwen.