Ik wou dat die buurman zijn ventilator uitzette!

De hele nacht lig ik dat te denken in die oubollige hotelkamer bij het vliegveld. Het ding raast en raast maar en in gedachten ben ik er al vele malen heen geweest. Met proppen van was in mijn oren hoor ik hem nog steeds en het geluk is dat ik daardoor het geklingel buiten niet hoor…

'Hij zal wel in bad in slaap gevallen zijn…ik heb ooit ook eens de hele nacht de ventilator aan laten staan, dan kan iedereen overkomen… zou het wel goed met hem gaan..'

Ik doe oefeningen om in slaap te komen, bodyscan en dan toch maar weer een potje patience op de I-Phone, tot ik op het lumineuze idee kom de receptie te bellen en te vragen of zij de buurman willen vragen dat ding uit te zetten.

Opgelucht lig ik in mijn bed en wacht op de rust die de receptie te weeg zal brengen…
Dan geklop op de deur… Ik doe gauw een handdoekje om en daar staat de receptionist.. 
'En… hoort u het..' zeg ik, 'wat een lawaai toch…'

Hij kijkt mij verbouwereerd aan…

'Dat is uw eigen ventilator',
zegt hij en loopt de kamer in en draait aan een knop en het geluid valt stil…

Is het schaamte… verwijt, dat wij de knop niet aangezet hebben… is het lachen om mijzelf… kijk nu eens..
Natuurlijk sliep ik niet meteen.. ik bleef wakker..

Wat een simpele en duidelijke les in het aannemen van wat waar is.
Hoe vaak gebeurt dit niet.

Als ik gefocust ben op iets wordt het helemaal waar, meer dan waar en nog meer waar…
Het verhaal wordt groter en groter.. en intussen…
Ben ik vergeten te onderzoeken wat er in mijn eigen omgeving aan de hand is.

'Jij hebt toch tegen ma gezegd dat…''Jij zou toch zorgen voor de computerman…', ik dacht dat het goed met je ging...',
'Ik dacht dat jij betaald had..''Ik dacht nu altijd dat jij die kleur mooi vond, maar nu blijkt dat je al jaren lang alleen voor mij die kleur draagt…', 'ik dacht dat je mij een zenuwenlijder vond en nu blijk je mij een krachtige en creatieve vrouw te vinden' ....

Zo werken aannames…
Zo werken filters in ons hoofd…Ze vernauwen onze blik, we krijgen een tunnelvisie en alleen dat is maar waar.

Oh, helder hoofd,
kristallen kamer in het midden:
Laten we de vensters poetsen,
in het midden gaan zitten.
Ons afstemmen op ons hele lichaam en 
kijken, luisteren
alsof er geen waarheid bestaat!

Alleen maar bewustzijn van aannames helpt. Als ik ze zie, kunnen ze zich niet meer aan mij hechten.
Wat het van me vraagt?

Eerlijk zijn tegenover mezelf en luisteren, horen wat er eigenlijk gebeurt...en het erover hebben...klopt het dat....
Heel gewoon toch?