Hoezo oud en nieuw?

Hier zit ik dan… midden tussen oud en nieuw in…

Lichtjes aan, koffie erbij, plak- en knipspullen op tafel om een mooie kaart .. let wel mooi.. te maken.. en mijn Apple-tje onder mijn vingers…
Buiten schijnt de zon, de kraampjes op de markt liggen vol tulpen en ik koop narcissen voor mijn lief, die ik geen groter plezier kan doen, dan met deze onooglijke lange stelen..

En nu…

Iedereen is vol van het licht dat er aankomt en ik ook…
En ik deed ook een ontdekking over donker en licht, oud en nieuw.

Ken je dat?
Dat je je zwaar voelt en onbehouwen, dat je lichaam niet doet wat je eigenlijk wilt, dat er stramheid in je lijf zit en in je hoofd ideeën rondgaan over ouder worden? Dat je niet genoeg verdient of een te klein pensioen hebt….

Toen ik jonger was gingen de ideeën niet over ouder worden, maar over mijn werk, ziek zijn, een klant, collega, huis, mijn relatie, de wereld, ‘hoe kan het toch dat….... ‘

Altijd waren er wel van dit soort ideeën in mijn hoofd…
En nu maak ik me druk over ouder worden en hoe mijn lichaam zich houdt, enzo…

Wat is het eigenlijk verschil en is er wel een verschil?

Ik denk niet zoveel… het is alleen dat ik in een andere tijd en omstandigheid verkeer, maar mijn mind doet precies hetzelfde… die zoekt iets om zich zorgen over te maken en aan vast te klampen en . . . . hij stort zich erop. Ik kan me nu druk gaan maken over al die gedachten die komen over ouder worden en geld en hoe dat verder moet…
Maar ik realiseer me dat ik dan als het ware de gedachtestroom volg en denk dat deze nog waar is ook…

Want was is nu écht waar?

Ik lees in de krant dat mensen boven de 50 steeds gelukkiger worden. De columnist David Brooks schrijft dat mensen tussen de 82 en 85 de hoogste geluks-score hebben. Terwijl jongere mensen zich veel meer zorgen maken over wat er allemaal niet kan gebeuren.. Met name 50-ers maken zich zorgen over ‘wat, als ik ouder ben?’

Hij schrijft dat ouder-worden een kunde is en geen aandoening!
Wat een hoopvolle gedachte en ik herken hem ook.

Nu deze gedachten nog toepassen en hem vóór in plaats van tegen me laten werken!

Terwijl er vroeger maar weinig voor nodig was om emotioneel, woedend of angstig te worden, is dit nu versleten. Ik realiseer me meer en meer de relativiteit en de energie die het me kost.
Ach..ik ben een opgewonden standje en zal dat altijd ook wel blijven, maar nu zie ik na een paar minuten de humor er al van in. Ik realiseer me dat er na de emotie altijd weer licht is en rust. Omdat ik het al zo vaak heb meegemaakt en erop heb leren vertrouwen.
Ik heb geleerd te zien dat er kleinigheden en grote zaken zijn. De kleinigheden, hoe vervelend soms ook, neem ik inclusief. Zoals dat broodje dat hij steeds weer op de verkeerde manier afbakt, of de bemoeienis met ‘mijn’ koken’ en als hij op het verkeerde moment in ‘mijn’ pan roert.

Ik ontwikkel een paradoxale levenshouding, zoals ik schrijf in mijn cahier ’Eigenlijk, poort naar wijsheid’. Brooks noemt het ‘multifocaal kijken’. Kijken vanuit én afstand, én dichtbij. Ikzelf introduceer graag een derde punt. Namelijk de kijker zelf, die zowel veraf als dichtbij kan kijken. Ik leer méér en méér naar situaties te kijken vanuit dit derde, neutraal punt. Ik zie de ene kant én de andere kant, alsof ik twee jongleerballen in mijn hand heb en samen met de derde jongleer ik, terwijl de ballen regelmatig vallen en ik ze gewoon weer opraap.

Die paradoxale houding is een hulp bij alles wat ik doe. Het is zowel het verleden een plaats geven, mijn ervaringen en tegelijkertijd openstaan voor de uitnodigende toekomst. Ik heb altijd die keuze. Kijk ik terug naar een verleden, waardoor ik angsten, meningen en verlangens beleef, of laat ik me door een wenkend perspectief vol onvoorziene kansen verrassen? Dat is mijn keus!
Door ouder te worden, heeft mijn instrumentschap zich verfijnd. Vroeger had ik allerlei oefeningen nodig om te leren omgaan met mijzelf. Ik leerde mediteren, me tekenend uitdrukken, zingen, schrijven en bewegen. Ik leerde dat beelden me méér vertellen dan een vloed van woorden, ik leerde aanraken en las veel over wat mogelijk is.

Ik ben nu een ouder instrument. Er ligt zoveel informatie in mijn cellen opgeslagen. Als ik in contact ben en ik maak me geen zorgen, mijn mind is niet vol van angst en meningen, dan spreken mijn cellen. Ze staan open voor wat zich in het moment aandient en het bijzondere daaraan is, dat er dan een wederzijdsheid ontstaat, een aanraking die ons samen optilt naar een andere dimensie. En niet alleen tijdens een coachgesprek of een training. Het gebeurt ook samen met mijn partner, mijn moeder, mijn familie, vriendinnen, collega of zakenpartner en zelfs als ik tegenover die ene roos in mijn tuintje sta, die me steeds weer begroet.

En nu dat donker….

Een van de grote dingen die ik leerde de afgelopen tijd is, dat ik in mijn leven maar steeds maar bezig ben het licht te zien. Als het donker is, ik ongemak voel of pijn, angst of depressie, til ik mezelf erbovenuit en ga weer door.Ik heb gemerkt dat ik daarvoor een prachtige overlevingsstrategie heb ontwikkeld. 

Ik doe leuk!

Vooral naar buiten toe.
Thuis kan ik dat natuurlijk minder ophouden, dus ontstaat er een splitsing tussen buiten en binnen.

Oh, en wat een uitkomst…als ik in staat ben het duister te ervaren, de zwaarte toe te laten, het even helemaal niet meer te zien zitten…de pijn gewoon pijn te laten zijn, zonder er iets aan te hoeven doen, en me daarin gedragen te weten, me eraan overgeven…

Jaja.. hogeschoolwerk, ik weet het…

En tegelijkertijd…wat blijkt…door die pijn, die angst dat ongemak heen, ervaar ik nieuw terrein, een open veld, nieuw leven en wenkend perspectief..

Dat is mijn nieuwe paradox…

In het omarmen van het duister, ontmoet ik nieuw licht..
In het omarmen van het oude, ontstaat nieuw leven en jeugd…

een nieuw begin…

Dit is natuurlijk een beetje lang blog, maar toch...

Ik ben van Kitty Kilian aan het leren schrijven bij de blogacademie. Ik volg haar cursus en dit blog is onderwerp van een gesprek dat ik binnenkort heb. Kijk dan nog eens..misschien is ie helemaal veranderd...