Hemel heeft Voeten

Mijn eerste weblog was op 20 Juli 2009

's ochtends onder de douche wist ik het. De titel van mijn weblog

Hemel heeft Voeten
Jaren geleden zat ik voor het raam in de prachtige omgeving van mijn oude werk, een jachthuis in de duinen van Oostvoorne. Ik was net 30 en stond voor de opgave om een festival te organiseren en ik wist: het gaat erom iets van spiritualiteit naar ‘beneden’ te halen, in de wereld te zetten. Primair, net ermee bezig, vol jong elan en enthousiasme, zat ik alleen maar te zitten en keek.
Door het middenraam aan de rechterkant, kwam Hemel heeft Voeten binnenzeilen en het is nooit meer weggegaan.

Nu, september 2013, heb ik een geïnspireerd gesprek met Ton van der Laken. Een kunstenaar die me raakt en van wie ik een werk aankocht. 'De lege lichtgang'. We spreken elkaar op de opening van de expositie van Claudy Jongstra in de Ketelfactory. Ook al zo iemand bij wie ik mij helemaal thuis voel. Iemand die de hemel op aarde brengt. Zij werkt van uit de aarde.
Steeds gaat het erom zo aanwezig te zijn, dat het nog niet gevormde vorm kan vinden. Contekst te scheppen waarin dat mogelijk is.

In 2009 schreef ik er dit over:

Al mijn werk, mijn relaties en mijn leven zijn doordrenkt van het besef, de hemel van voeten te voorzien.

Festivals met workshops. Loopbaantrainingen, levensverhalen, zelfkennis, vermogen ontwikkelen, alles  komt tenslotte uit de hemel, ofwel het impliciete niet vormgegeven naar ons toe. Ik ving het op en wist vanaf dat moment van het bestaan van de impliciete werkelijkheid…mijn bewijs was dit.

Nu vele jaren verder, ben ik in contact geraakt met de wetten van het leven. Ik hield niet van wetten, ze leken me te beperken en ik had er groot verzet tegen. Ik moest door mijn weerstand heen langzaamaan erkennen dat wetten de voeten van de hemel zijn. In de aarde, gelden wetten. Immers alleen al ons bestaan is ingeklonken materie. Ons lichaam kan niet zonder voeding, licht en onderhoud. Een natuurwet, kun je zeggen. De beperking van dit bestaan. De laatste tijd realiseer ik me dat de beperking kracht geeft. Dat wist ik natuurlijk wel, maar ik besefte het niet, want ik wilde alles.

Wet van het Octaaf, geeft drie basiswetten van het leven aan en ze zijn zo voor de hand liggend en overal in terug te vinden:

De wet die het leven op aarde beschrijft, de wet van de voeten.
Alles wat je doet op aarde gaat op een bepaalde manier, op een bepaald tempo, ik loop, ren, wandel, beweeg doe mijn handelingen. Ik schrijf met mijn vingers op het toetsenbord, ik kook mijn eten, ik ga naar de winkel, ik maak mijn facturen, ik schrijf notities en ik pak de telefoon. Handelingen die in een bepaald tempo gaan. Daarin ondervind ik een meegaande of tegenwerkende kracht. Wind mee of tegen, ik ga langzamer of sneller.

De wet die mijn buik, hart en geest meeneemt.
Met mijn denken en voelen neem ik waar wat er gebeurd, kan ik het duiden en begrijpen, ik kan naam geven aan mijn gevoelens, aan dat wat er in mij gebeurt. Ik kan reflecteren en heb taal om het te noemen, ik kan daarnaast op mijn stoel zitten en in gedachten alle kanten uit, ik kan bedenken hoe ik naar Rome loop en ik zie het zelfs voor me, ik kan beelden zien en interpreteren, ik kan verzinnen en samenhang maken, ik kan van al die indrukken ervaren en benoemen hoe het voelt en zelfs bij dat gevoel een verhaal maken. De wereld van de geest is ontzettend groot en in die wereld zit mijn lerend vermogen, oneindig groot onophoudelijk doorgaand en ontwikkelend…boeiend interessant, we noemen het de wet van zeven, omdat je het ene als je het door 7 deelt uitkomt, op het oneindige getal 1428571428 . . . . etc.


De derde wet is de wet zonder lichaam, de wet van de hemel.
Het is de wet die de onbelichaamde en onstoffelijke vertegenwoordigd, de wet van de ziel. De wet waar je voor moet geloven dat ie er is en openstaan voor de ervaring, zoals op dat ene moment toe de titel van mijn leven binnen kwam zeilen en al die ander momenten dat uit de onstoffelijke materie er een ingeving komt en ik weet dat het zo is. Is het intuïtie? Is het geweten? Is het van alle tijden? Is het de tijdloze kennis waarop we allen zijn aangesloten op het ene? Is het het gevoel van verbinding dat je niet kunt noemen? Is het dat waar je je niet meer afvraagt of je waardering krijgt of niet, maar het gewoon moet doen? Mogelijk…
Het is die kracht, dat besef, waarin alle psychologie en zelfkennis wegvalt tegen het besef van weten en zijn.
De wet van drie, met daarin het lege midden…

De hemel heeft voeten. Gelukkig!