Erbij blijven, bij lijden

Verduren, ongemak ervaren en niets doen...
Dat is de kern van het blijven bij wat er gebeurt.
Bij wat er is. Makkelijk gezegd, nietwaar?

Alles in ons wil doen, helpen, aanpakken. En laten we wel wezen.. dat is ook nodig!

Met mama naar het ziekenhuis, haar meenemen in een autoritje. Een driepoot bestellen. Een kind dat valt helpen opstaan, een zieke broer bezoeken en cd's voor hem opnemen.

Dokters moeten vooral blijven handelen en onderzoeken op welke manier we medicijnen kunnen vinden en ziektes kunnen 'aanpakken' ... dat blijft staan...

En... tegelijkertijd... het ongemak... Wat doe ik nu... wat kan ik doen...ik moet toch iets.. ik kan toch niet zomaar.... laten ze iets doen!!! Maar wat kun je... als Jezus aan het kruis hangt, is dat het... de vrouw die gestenigd wordt, de verkrachting in de bus.. het vliegtuig dat tegen een berg vliegt, de man die zich van het leven beroofd...

Wat kunnen we anders dan ZIJN... Bij de mensen die het treft... Erbij zijn...contact maken, het ongemak verduren...iemand aankijken en weten...

Dit is het...hoe moeilijk ook...

Transformatie is dan een groot woord.. en tegelijk...

Een grote schoonheid kan zich ontvouwen.. in het contact. Het contact met je eigen lijden, als het niet tot zelfmedelijden verwordt, kan tot creatie leiden...tot schrijven en het lezen van grote werken...tot het luisteren naar essentie.

Het contact met de ander kan tot verdieping leiden.. tot een hernieuwd contact, een nieuw begin op een ander niveau, door het duister heen, vernieuwd bewustzijn..

Ik hoorde ook van iemand die veel in organisaties werkt, dat lijden niet meer mag. We moeten overal positief over zijn, en op het moment dat het moeilijk is, dat er ontslagen komen dan wordt het verdriet, de rouw bedekt met een laag van opgewektheid: 'Ik kan het wel aan'... maar intussen is er de rouw...

Is het niet zo, dat de man die zijn vliegtuig vol mensen tegen een berg vloog er baat bij zou hebben gehad als er 'gewoon' zou worden gedaan over pijn en rouw en afscheid. Dan had hij zich niet hoeven ophouden, dan had de collega misschien gezegd, ‘joh.. blijf thuis, met de pijn over je vriendin die niet meer wil’ of dan had hij, omdat het gewoon menselijk is, geluisterd en hem kunnen aanhoren…,

zomaar...