Dáár voel ik me veilig

Hij is een oorlogskind

In de kerk wordt gevraagd wie er een oorlogskind een vakantie kan bezorgen en hij komt terecht bij de houtvester van het landgoed van een klein kasteeltje.
Samen zijn ze op stap, 9 jaar oud is hij en ze zingen samen uit volle borst. Hij leert een houtduif afschieten. Die wordt dan door de vrouw des huizes gebraden.
Hij is in de natuur en ervaart respect en liefde. Het is er veilig, er zijn geen verhalen en vernederingen. Er is deze man, zo anders dan zijn vader, zo veilig, warm en vol aandacht. 

Hij heeft hen nooit meer gezien en ontmoet, het was éénmalig.
Toch leeft het verder in hem, nog steeds, in de natuur, het samenvallen, de liefde voor het grote..

Ik realiseerde me, dit verhaal horende dat de engel in mijn leven mijn blokfluitjuf was. Mejufrouw van Meerland...
Elke week gingen we erheen, mijn zusje en ik. Het was er veilig en ik kreeg aandacht. Er werd naar me gekeken, ik werd geholpen. Fouten maken was normaal, dat hoorde erbij..en de anderen in ons kleine groepje konden heel goed spelen en dat was ook normaal, dat zij erin verder gingen, zo logisch, geen gevoel van jaloezie, alleen maar blij zijn voor de ander.
Jufrouw van Meerland gaf dat veilige en rustige gevoel. 
Ze bracht me in contact met de schoonheid die muziek en het maken van muziek biedt.

De twee verhaaltjes lijken op elkaar..In beide situaties is er contact met harmonie, met schoonheid, met het pure leven in de natuur. In beide gevallen is er los van de dagelijkse realiteit een moment van optillen, van een ingang naar een wereld die ruimer en groter is dan die je dagelijks om je heen hebt. Daar kon je zijn wie je bent.

Mijn #vraagvandeweek van deze week, vraagt jou, of je dit ook kent....